غمگینم...
آنقدر غمگینم که آبی آسمان فردا هم حالم را خوش نخواهد کرد...
غمگینم نه به دلیلی...نه به خاطر عشقی...نه به خاطر اندوهی...
غمگینم درست به اندازه حجم انسان بودنم....
و فراموش نمیشود این غم با هیچ عشقی،با هیچ اندوهی،با هیچ سروری...
و شاملو میکشد مرا وقتی میخواند
که شب را تحمل کرده ام بی آنکه به انتظار صبح مسلح باشم....
هرگز کسی اینگونه فجیع به کشتن خود بر نخاست که من به زندگی نشستم....
قبل تر ها شاید خیلی سعی میکردم تو بیان افکارم جوری حرف بزنم که طرف یه موقع برداشت اشتباه نداشته باشه یا قضاوتم نکنه...کلی توضیح میدادم همیشه...
اما جدیدا موقع حرف زدن حتی بعضی وقتا توضیح کمتر هم میدم...میگم بذار فک کنه من اینم...چه تاثیری داره فکر اون؟مگه من واقعا اینی ام که اون برداشت کرده؟
چالش جالبیه...
بعضی وقتا باید برای تموم شدن جذابیت یه چیز،یا یه کار و حتی یه شخص ادامه داد اونو...
گاهی زمان انقققققدر حرفه ای همه چیو عادی جلوه میده که خودتم نمیفهمی چجوری اینجوری شد...
فکرمیکنم خیلی از جذابیت های زندگیم تو گذشته که هنوزم واسم جذاب بنظر میان بخاطر این بوده که یه جایی یهوویی،ناخواسته تموم شدن....
یه راه بی رحمانه ترِ از بین بردن اون جذابیته هم اینه که بعد مدت های طولانی دوباره بری سراغ اون چیز،یا اون محیط،یا اون شخص...
با صورتی ورم کرده از جراحی دندون دارم واستون پست میذارم...
فرجه ها شروع شده و باید درس بخونم...اما الکی ول میگردم واسه خودم...
به کجا داریم میریم واقعا؟!
یه حس رخوت و بی حالی ای همرامه همش...
