حقارت رنجی عجیب است،وقتی مدام مهربانی ت و دل رحمی ت درک نشود و به تمسخر گرفته شود تنها به یک جرقه نیاز داری برای آتش گرفتن...و وقتی طعم انتقام را بچشی دیگر چیزی جلودارت نخواهد بود...و آن وقت سخت است که بفهمی دیگران قربانی تواند یا تو قربانی بی رحمی شان..
میتوانی تصور کنی که اگر روزی همه انسانها خودشان را بسپارند به دست جوکر بینوای بیمارشان،چه میشود؟!
