هوووف

باید دوباره برگردم خوابگاهو مثل همیشه موقع برگشتن بعد از یه زمان طولانی خونه موندن برام اذیت کننده س...

بدبختی یعنی این که نه طاقت خونه موندنو داشته باشی نه طاقت رفتنو...

عشق یعنی...؟

میخواین فراموش شه عشقتون به یه آدم؟

ادامه بدین باهاش زندگی رو...

چیزی که تا الان دیدم تو زندگیم همین بوده...

اراده داشته باش...

یه چیزاییو میخوام بکوبم از نو بسازم...

امیدوارم یادم نره این تصمیم...

لطفا وجود داشته باش...

دلم میخواست یک دخنر جوان می بودم در دهه چهل شمسی که دور از چشم پدرم عاشق پسری میشدم...روی ایوان اتاقم مینشستم برایش،برای چشمهایش شعر میگفتم...قرارهای یواشکی عاشقانه میگذاشتم و آنقدر در غم عشقش میسوختم که رنگ به رخساره ام نمیماند،بعد پدرم برای اینکه دردانه دخترش از دست نرود راضی به ازدواجمان میشد...

ازدواج میکردیم و این عشق ثمر میداد و بعدِ آن همه سال به چشمهای سیاه دلدار نگاه میکردم و دلم غنج میرفت برای نگاه مهربانش، بعد مینشستم روبروی نوه دهه هفتادی ام و دستهایش را می گرفتم و میگفتم مادرجون،الهی قربون اون صورت ماهت بشم نترس از عاشقی،نترس از اینکه دلت بره پیِ کسی...

مادرجون مگه چندبار زندگی میکنی،نذار طعم شیرین عشقو نچشیده بری از دنیا...

ای کاش،ای کاش ایمان بیارم به عشق...

که اگه باشه حتی غمش هم خوشه...

دنیا بی چشمات یه دروغه محضه

داشتم صحبت های نرگس کلباسی را در ماه عسل میشنیدم که میگفت به شهری در هند رفته بود که اوضاع خوبی نداشت از لحاظ فرهنگی و اقتصادی...

بعد در قسمتی از حرفهایش گفت پولی که خیرین برای کمک به آن شهر میدادند به واسطه مافیایی که درآن شهر بود خورده میشد و به دست مردم نمیرسید...

داشتم به این فکر میکردم که مسئولان آن شهر با خوردن حق شهروندانشان حتما میخواستند زندگی بهتری برای خود دست و پا کنند...اما کجا؟

درهمان شهری که از همه لحاظ پایین تر از خیلی شهرها بود...

متوجه منظورم میشوید؟انها داشتند تلاش میکردند برای بهبود زندگیشان اما به کجا رسیدند وقتی هنوز درهمان محیط و درهمان وضع سابق باید زندگی کنند تنها با این تفاوت که _نسبت_ به بقیه مردم آنجا راحتتر زندگی کنند...

بعد این را تعمیم میدهم به کل جهان...ما همه گرفتار این جهان و کره خاکی هستیم و فقط برای بهتر شدن زندگیمان _نسبت_به بقیه میجنگیم،انسان میکشیم،حق میخوریم...نمیدانم،نمیدانم هرکداممان به نسبت قدرتی که داریم کاری میکنیم...

اما ته ته همه این ها را که ببینیم فقط یک چیز است،از بدبختی این کره خاکی هیچکداممان خلاصی نداریم و نخواهیم داشت...

ما فقط سعی میکنیم به نسبت گذشتگانمان،به نسبت اطرافیانمان کمتر رنج بکشیم

حالا روشمان بستگی دارد به مقدار انسانیتی که دروجودمان است...

اما هیچکداممان نمیدانیم ته ته خوشبختی مان بهتر زندگی کردن نسبت به یک سری آدم دیگرست...همین...

پ.ن:عنوان بی ربط تر ازاین دم دستم نبود دیگه:دی