حالا تو رفته ای و من مانده ام با غم دلتنگی و امید برگشتت...
میبینی؟عشق تو هر روز در وجود من شعله ورتر میشود.
تو همان کسی هستی که سالها انتظارش را می کشیدم که بیاید و من بی ترس و واهمه دوستش داشته باشم...که از عشق نترسم...
و تو خوب بلدی از من،از این دوست داشتن مراقبت کنی،حتی اگر دورتر از دور شویم...
از اخلاقای زشت من عدم داشتن اراده و استمراره،اینطوریه که یهو حسش میگیره و تو وبلاگ یا توییتر تو یه مدت زمان فعالم و بعدش کلا ساکت میشم.دوست ندارم خودم این مدلیا ولی خب میشه دیگه.
الانم بعد مدتها اومدم به وبلاگم سربزنم که دیدم یه کامنت دارم و همین انگیزه ای شد واسه نوشتن...
این روزهای ترم اخر کارشناسی رو هم دارم با دلتنگی میگذرونم...که البته هم تلخه هم شیرین
